Ντεκάζ

(Decazes). Επώνυμο οικογένειας Γάλλων πολιτικών. 1. Ελί (Elie, Σεν-Μαρτέν-αν-Λε 1780 – Ντεκαζβίλ 1860). Δικαστικός κατά τη ναπολεόντεια περίοδο και σύμβουλος της Λετίτσια Ραμορίνο, μητέρας του Ναπολέοντα, έγινε ένας από τους πρώτους και πιο φανατικούς υποστηρικτές της παλινόρθωσης των Βουρβόνων το 1814 κι έμεινε πιστός σε αυτούς ακόμα και κατά τις Εκατό Ημέρες. Διορίστηκε διευθυντής της αστυνομίας κατά τη δεύτερη επιστροφή του Λουδοβίκου IH’, κατέκτησε γρήγορα την εμπιστοσύνη του βασιλιά και υποστήριξε –αν δεν ενέπνευσε– τη διαλλακτική πολιτική του, η οποία εφαρμόστηκε παρά την αντίδραση των αδιάλλακτων, που ήθελαν την ανατροπή όλων όσα είχαν κάνει η δημοκρατία και η αυτοκρατορία. Σε αυτόν οφείλεται η πρωτοβουλία για τη διάλυση της δυσεύρετης βουλής το 1816, η κατάργηση της λογοκρισίας των βιβλίων και η επέκταση του δικαιώματος της ψήφου το 1817. Υπουργός Εσωτερικών το 1818 και πρωθυπουργός το επόμενο έτος, παρασύρθηκε από την αντιδραστική μανία που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του δούκα του Μπερί (1820). Πήρε τον τίτλο του δούκα, διορίστηκε πρεσβευτής στο Λονδίνο και μετά το 1830 ήταν υποστηρικτής της μοναρχίας του Λουδοβίκου - Φιλίππου. 2. Λουί-Σαρλ-Ελί (Luis Charles Elie, Παρίσι 1814 – 1896). Γιος του προηγούμενου, μπήκε στη διπλωματική υπηρεσία επί βασιλείας του Λουδοβίκου - Φιλίππου. Υπήρξε αντιπολιτευόμενος σε όλη τη διάρκεια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, έγινε μέλος της Εθνοσυνέλευσης το 1871 και μετά δύο έτη ανέλαβε πρεσβευτής στο Λονδίνο και υπουργός Εξωτερικών. Κατά τα τέσσερα έτη της υπουργίας του ανύψωσε το γόητρο της Γαλλίας, που είχε καταπέσει μετά την ήττα του 1870-71. Το 1875 εκμεταλλεύτηκε το βίαιο τόνο των γερμανικών εφημερίδων για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η Γαλλία κινδύνευε από τη Γερμανία και κατόρθωσε έτσι να παρασύρει με το μέρος της τη Μεγάλη Βρετανία και τη Ρωσία. Έτσι, όταν ο Βίσμαρκ δήλωσε - όπως ήταν αλήθεια - ότι η Γερμανία δεν είχε επιθετικές προθέσεις, σχηματίστηκε η εντύπωση ότι η Γερμανία υποχώρησε μετά την κινητοποίηση ολόκληρης της Ευρώπης υπέρ της Γαλλίας. Έτσι ο Ν. σημείωσε, χωρίς κόπο, μια μεγάλη διπλωματική νίκη. Ταυτόχρονα προσπάθησε ν’ αντισταθεί στην πίεση των κληρικοφρόνων, που ζητούσαν την άσκηση έντονα αντιιταλικής πολιτικής εξαιτίας της κατάργησης του παπικού κράτους από την κυβέρνηση του Βίκτωρα Εμμανουήλ B’ το 1870.